“Zamanımızda dilimizi bilmek şartıyla herkesin tanımasını isteyeceğim, yani eserlerinde yarına kalacak güzellikler bulunduğuna inandığım iki kişi var: Yahya Kemal ile Nazım Hikmet.” (Nurullah Ataç)
Sömürgeci zihniyet baştan itibaren insan aklının yönlendirilmesinde ve benliğinin şekillenmesinde dilin önemli bir rol oynadığının farkına varmıştır. Bu nedenle Cezayir'i işgal etmeye giden orduya komutanı şunları söylemiştir: Dilimizi öğretiniz ve yayınız ki Cezayir'i egemenliğimiz altına alalım.Dilimiz oraya hakim olduğu zaman biz de oranın gerçek hakimi oluruz.
Eskiden bildiğimiz hiçbir dil halimize yetmez olunca kendi dilimizi inşa ettik.
Peygamberden bahsedince, göz göze geldik. Biz tanımazdık ki onu, yolda görsek dilimizi yutardık ama yine de tanımazdık.
Ah be kızım, biraz da olsa aşkı tattık biz de. Ağzında açlığını bir süre bastırmaya yetecek kadar tatlılık bırakan boş bir kavanozun dibindeki azıcık balı. Bu son parçanın tadını elimizden geldiğince uzun süre çıkarabilmek için dilimizi dişlerimizde gezdirdik ve bütün hayatımız boyunca başka hiçbir şey daha fazla açlık çektirmedi bize.
