Kendini arıyordu.
Ama kendini bulmak için harita yoktur.
Artık olmayan yerlerin kaç tane Polaroid fotoğrafı var?
İnsan kendine anlattığı hikayelerdir.
En çok dünyanın iyi taraflarını göremediğin zaman dua etmelisin.
Acaba kötüler de bizim haberimiz yokken bazen iyi oluyorlar mı?
Hikayeler ölmenin değil yaşamanın acısını azaltır.
İnsanlar hep ölmenin can yakacağını zannederler. Ama yakmaz.
Can yakan yaşatmaktır.
Her şair bilir ki Deniz ne sevmiş ne de sevilmiştir, Deniz gözyaşlarımızdan koyudur.
“Kimse farkında değil. Galiba insanlar geri alabildiklerinden fazlasını kaybediyor:üç odalı ev,yirmi beş santim uzunluğunda saç bütün bir renk. Ama kimse söylemiyor. Adını koymadıkça kayıplarla yaşamak kolaylaşıyor mu? Yoksa insan diğerlerine merhametinden mi susuyor ?
O kilometreler beni yontmuş. Zamanın heykeltraş elleri var. İnsan farketmiyor bile.
Biz kendimize anlattığımız hikayeleriz, başkalarının sesleri bizi bastırır.
Ben bu örtüyü Allah’a ait olduğumu unutmamak için takıyorum.
İnsanın gelip geçen bir fırtınayı izlerken korkacağı kadar; uzakta olduğu sürece size vuracağından korkmazsınız.
Bir şeyler çok fazla değişiyor. Hep haritaları düzeltmek, sınırları yeni baştan boyamak zorunda kalıyoruz.
Her şairin bildiği gibi;
Anlatan , hikayeden daha önemlidir.
Adını koymadıkça kayıplarla yaşamak kolaylaşıyor mı?
İngilizce God de. Arapça Allah de. Evren de. Dünyada zorlukların üstesinden gelmemi sağlayan, kim olduğunu bilmenin önemini öğreten bir iyilik var. İnsan kaybolabilir.
