Bugün batıya baktığımızda dağılan aile yuvaları, babanın evladını, evladın da babasını tanımadığı, annenin çocuğundan habersiz gezindiği modern sokak ve parklar, çalıştığı fabrikalar ve atölyeler ne kadar kadına özgürlük verebilmiştir acaba?
Kadınlar yalnız ama hür, kariyer sahibi ama çocuksuz ve hatta eşsiz bırakılmak isteniyor.
"Batı üç nokta ile kadınları kandırdı; kadın erkek eşitliği, kadının ekonomik özgürlüğü ve kadın erkek arasındaki serbest diyalog."
Eğer babanın kazancı düşük düzeyde ise anne çalışmayınca çocuk maddi olarak daha sınırlı koşullarda büyüse de, annesinin yokluğundan acı çektiği kadar, maddi sınırlardan acı çekmediği bir gerçek.
Kadın dışarıda çalışmaya başladığında evdeki sorumluluklarından kurtulamıyor. Evdeki rolü hep aynı. Dışarının yükünü yüklenen kadın, hem evini yönetir, hem de iş yerinde ömür tüketir. Sabahtan akşama kadar dışarıda çalışan kadından, hem evinin işini aksatmaması, hem de kadınlık ve annelik görevini eksiksiz yapması beklenir.
Feminizm, fıtratı yok sayarak kadın ve erkeği her konuda eşit tutmuş ve ezilmesine sebep olmuştur. Kapitalizm ise kadının hem iş gücünden, hem de kadınlık cazibesinden yararlanmış ve onun emeğini ucuz iş gücüne indirgemiştir.
"Anneleri okullaştırmak, evleri medreseleştirmek lazım."
Kadın ve erkek kendi tabiatları harici tarif, tanımlamalar ve konum ile karşı karşıya kalmıştır. Aile hayatı bu tanımlamalar ve rol değişimlerinden en büyük zararı almıştır.
Temelleri ahlaki ve manevi değerler üzerine kurulu, kutsal bir müessese olan ailenin, Müslümanlar açısından ahiretin kazanılması adına bir imtihan süreci olduğunun, eşlerin aile ortamının getirdiği zorluk, sıkıntı ve mutluluğun insana ibadet sevabı kazandıracağının ve ahirette bu noktada sorguya çekileceği hakikatlerinin insanlar yeterince farkında değiller.
