Aslında her okuduğumuz romanla, şiirle, gördüğümüz filmle sürekli yeni kişilikler ediniriz.
Biz, kendi şişkin, hem şişirdiğimiz hem de şişirilen egolarımızı söndürmedikçe, havasını indirmedikçe, birbirimizle konuşmaya değil, sadece kendimizi anlatmaya devam edeceğiz.
Bir zamanlar şunları söylemişti bir arkadaşım bana:" İnsan ruhu müze değildir, her gelene açılmaz!"
''Anlamak, sözcüklerle değil, duyarlılıkla mümkündür.''
Konuşmak, konuşmanın imkânsız olduğunun fark edildiği yerde, o an başlıyor.
Yaşam buradadır. Başka yerde değil.
Sözcükler birbirlerinin yabancısıdır, kendilerinin bile...
''Bir şeyin adını koymak, onu adlandırmak, çağırmak için bir sözcük bulmak, aslında o şeyi, belki de o hakikati kendimizden uzaklaştırmak da olur aynı zamanda.''
