Dünya kaçtı gözüme,kör oldum.
Oysa beni sevdaya salan
Bir çift gözmüş meğer
Denizler perişan,ölü çocukları vuruyor kıyıya.Kör olmuş insanlık
Utanmıyor çağ.
Kara trenler taşıdı beni gurbete
Sıla hasreti çektim senelerce
Bir tahta bavulum kaldı
Yoksulluk günlerimden
Saklıyorum hala
Anılarım var içinde
Çocuk ve ekmek
Yan yana
Aynı boydalar
Çocuk ve ekmek
Büyüdükçe çocuk
Küçüldü ekmek.
Onur en yüce doruktur
Hiçbir terazi tartamaz onu
Gaybana geceler
Uykuya boşvermişim
Benimse hasret birikir içime
Her yağmur sonrasında
Dağlara vurmalı seni
Seni ıslatıp ıslatıp
Tuzlu tuzlu öpmeli
Özlemle sarmalı seni
Bir yanım sevinç
Bir yanım hüzün
Tam ortasındayım yalnızlığın
Hrant Dink’ten
Tahir Elçi’ye uzanan
Kanlı elidir
Bedenleri yıkan.
Kapat pencereni
Sesim içerde kalsın
Ölen düşer toprağa
Toprak ölmez asla.
Diyarbekir diyince
Akla şairler gelir
Biri Tarancı’dır
Ölmek istemez
Öbürü Ahmet Arif’tir
Teke tek savaşta yenilmez.
Yere in
Göğümsen
Yaslan kıyılarıma
Denizimsen
Sessizce gir penceremden
Hilal Ay’ımsan.
Yakınım bile uzak.
Ne böyle sevgi olsun
Ne böyle ayrılıklar
Umudun sesi yükseliyor
Yarasız beresiz gelecek
Beklenen
Diyarbekir deyince
Akla kuçeler gelir
Dar kuçeden geçerken
Karşıdan da yar gelir
Sağ yanaktan öperken
Sol yanaktan ter gelir
Yaşamak sevmekti,sevdim.
