Bunu size kimse söylemez, ama taşınmak yavaş yavaş ölmeye benzer. Gerçekten. Her taşınmada bir şeyler ya da birilerini bıraktım geride. Ne kaybettiğini üstünden belli bir süre geçmeden anlayamıyorsun.
Yani onu dikkatle izliyorum ve gördüğüm, yapacak başka bir şeyi olmadığı için değil, başka şey yapmak istemediği için kaldırımda oturan bir adam.
Asansörün sarsıldığını hissediyor ve mahsur kalmamak için dua ediyordum. İçine hapsolduğun rüyada bir de asansörde mahsur kalmak şahane olurdu, değil mi? İlk düşündüğünüzde bu size komik gelebilir, ama dalga geçmiyorum. Öyle manyakça şeyler her nasılsa hep beni bulur zaten.
Başkalarının dediğine bakmayın; kucaklaşmalar asla onarılmayacağını düşündüğünüz şeyleri onarabilir.
Burada yapacak fazla bir şey yok ve şu rüyadan da, köhne daireden de sıkıldım artık. Başka tür, egzotik bir ülkede geçen ya da uçtuğumu gördüğüm bir rüya olsa böyle demezdim. Aslına bakılırsa, kendimi yaşlı bir adam olarak gördüğüm hariç her tür rüya kabülümdü. Nasıl biri rüyasında ihtiyarlığını görür ki zaten?
Birini sevdiğinizde onun hakkında söyleyecek o kadar çok şeyiniz vardır ki, sonunda tam tersi olur ve hiçbirini söyleyemezsiniz.
Ne zaman şık giyindiğinizi hatırlarsınız, çünkü o gün birinin ya en güzel günüdür ya da en kötü.
''Hayat zor, biliyorsun. Bazen ne yaparsan yap sonunda kendini berbat hissedersin, ama o berbatlığa asla teslim olmamalısın. Hiçbir zaman.''
''Sana çavdar tarlasındaki çocukları anlatmış mıydım hiç?''
