Bir kimse, hiçbir neden yokken mutlu olamadığı sürece; hiçbir zaman mutlu olamayacaktır.
Bilgece yaşamında;
“bu anda” ne yapılması gerekiyorsa onu yap ve sonucu kadere, varoluşa bırak!
Sonucu düşünme;
Varoluşa güven ve sakın sonuca odaklanma.
Sonuca odaklanırsan, işin içine akıl ve hesap girer, kaygı girer, gerilim girer.
Sen sadece bu anın gerektirdiğini yap; sonuç her ne olursa olsun.
Sen bir ucu bu bedenin içinde olup öbür
ucu anlatsam inanmayacağın kadar
sonsuzluğu kaplayan bir buzdağının
görünen ucusun. Ama "görünen" dediğime
bakma, sen görünecek kadar ucuz, basit
ve bir şekle sıkışmış varlık değilsin....
İsmini, cismini, erkek ya da kadınlığını unut,
yaşamında olmuş olanları, başarıları, acıları,
her ne olmuşsa tamamını göz ardı et ve
kişiliğini oluşturan tüm bu dünyasalın dışında
ne olduğundan bahsetmeye çalış bakalım.
Hiç bir şey söyleyemezsin.
Sözlerle gerçeğini ifade edemezsin.
" Yaşam Sevinci" denilen "Sebepsiz ve Varoluşsal Gerçek", anın gerçekliğinde yaşanır.
Bilincin " bu anda" ise yaşanır.
Sevinç, mutluluk, coşku asla anılara ya da
yarınlara odaklı iken yaşayabileceğin temel esaslar değildir.
Yaşamındaki acılardan kaçmaya çalışma ve
onlara olumsuzluklarmış gibi direnme.
Zaten kaçamazsın ve daha çileli ve
sıkıntılı hale getirirsin.
Başına gelenler, Tanrısal Planının seni
mükemmelleştirecek olan uygulamalarıdır.
Sen, sözcüklerle ifade edilebilir ve
sadece sana ait bir şey olamazsın.
Ve sen aslında kişi değil, ruh değil,
bilge değil, hatta varlığın değil,
sadece Hiçbirşey'sin.
Ama bu HİÇ olan;
Tek Hakikat'tir,
Yegane Herşey'dir.
Varlık realitelerde yükselirken, önceleri,
derin rüyadadır, gecenin en karanlık
zamanındadır. Yükseldikçe, uykusunu
alan birisi gibi, uyanışının sabahına doğru
ilerler. Uyanış kaçınılmazdır.
Her insan içselliğine döndüğünde, oradan
Varoluş'a giriş yapar.
Her insan, varlığından Varoluş'a giriş
yapabilen bir kapıdır.
Sen, içselinde, Varoluş'un tamamına girişi
barındırmaktasın.
Böylece her insan Varoluş'un parçasını
değil, tamamını ifade eder.
