Fazla uzaklaşmış olamazsın yüreğimden
Hâlâ bir yerlerde izlerine rastlıyorum
İnsan, insan olmalı!
İnsanlığını yitirmeden.
Sevmemeliyiz belki de
Uğraştıkça kaybettiğim sen
Kaybettikçe vazgeçtiğim sen
Her doğan güneşte tövbe eden
Gece çökünce uğruna kadeh kaldıran ben
Bir özür dilerim ile her şey düzelmiyor, solmuş bir papatyaya su vermek misali. Başta yaptığınız ölümcül hatalara, kullandığınız iki kelime fondöten gibi kalıyor. Dışı bayramlık, içi mezarlık.
En doğru çaresizliktir, gitmeyi çare edinmek.
Bakmak görmek değildi, gönül kör ise.
Oysa sen kış olmuşsun, ben sonbahar
Birbiriyle hiç tanışamayacak olan, güneşle ay misali.
Bazı aşklar, yalnızlığa müebbettir.
“Ah ulan zalim felek, benim dikip gözyaşlarımla suladığım fidan, şimdi başkasına mı meyve verecek?“
