,
“Kimse sana hiçbir şey vermez; her şeyi kendin kazanmak zorundasın, hele de bir kadınsan.”
... ~...
“Kimse sana hiçbir şey vermez; her şeyi kendin kazanmak zorundasın, hele de bir kadınsan.”
Kimse sana hiçbir şey vermez; her şeyi kendin kazanmak zorundasın, hele de kadınsan.
Çünkü bir gün sen de anne olacaksın ve o gün bunun nasıl bir his olduğunu, tıpkı Meryem Ana gibi tüm annelerin dünyaya acı çekmeye geldiğini anlayacaksın.
İnsanlar, şok ve korku içinde yaşamaya yavaş yavaş alışıyordu; haksızlığa uğramışlık hisleri ise bir türlü kaderciliğe yol açmıştı. Bu kadercilik, sonsuz gibi gelen ama aslında çok da uzun sürmeyen, sessiz bir trajedinin yaşandığı dönemlerde oluşurdu.
Geriye yalnızca bir boşluk kalmıştı; olgunlaşan bedenimin onu yaşamaktan başka çaresi olmayan, korkunç bir boşluk.
Tamamlanmamış bir şiir gibiydi...
- İnsanlar, şok ve korku içinde yaşamaya yavaş yavaş alışıyordu; haksızlığa uğramışlık hisleri ise bir tür kaderciliğe yol açmıştı. Bu kadercilik, sonsuz gibi gelen ama aslında çok da uzun sürmeyen, sessiz bir trajedinin yaşandığı dönemlerde oluşurdu hep; kimse birbirini dinlemez, anlamazdı çünkü en sıradan kelimeler bile ortak anlamını yitirmişti.
Bir daha asla olanlardan veya oldukları kişiden konuşamayacaktı; çünkü bir daha kimseyle "biz" olamayacaktı.
Belki bir gün, birileri gömülü bir şişenin içinde, eskiden çok güzel olan ama beyaz üniformalı öğretmenlerinin nezaketini, üniversitelerinin başarısını gidip gelen trenlerinin o güzel sesini koruyabilmeyi başaramayan bir ülkenin hikayesini bulurdu.
