Dinleyin beni. Öncelikle, geçen şey zaman değil, biziz.
Böyle akşamları bilir misiniz? İnsan mutluluğunun basit ve küçük meselelerinin devasa bir önem kazanmaya başladığı akşamları?
Nasıl biri olduğumu bilirsin. Sinirliyim, yani korkak.
Her türlü gürültünün yumuşak halılarda yok olduğu, küçük bir kandilin zayıf ışığının renkli camlardan etrafa yayıldığı sessiz bir odada sırtüstü yatın. Gözlerinizi yumun. Ufak afyon piposu, başka bir şey için değil, sadece yaşamak için yaşadığımız yere götürecektir bizi. Zira varlığın biricik amacı budur.
Geçen şey zaman değil, biziz.
Zaman niye geçiyor? İlk mesele budur. ÖNCELİKLE, GEÇEN ŞEY ZAMAN DEĞİL, BİZİZ....
Haz, ana hatları ve anlamsızlıkları ortadan kaldırır. Bizleri mekanın boyunduruğundan çıkarır ve zamanın gürültülü tik taklarını durdurarak ılık dalgalar üzerinde, varoluşun doruklarına yükseltir...
İnsan, değil mi, eski çağların maymunları arasından sıyrıldığında, doğayı da terk etmiştir.
eli sıkı Tanrı bütün sefil solucanlara sadece yaşamaları , yaşamlarını sürdürmeleri, yeni bir hayata neden olmaları için bu hayattan bir an armağan etmiştir. Ve her yeni solucana ise yeniden küçük bir zaman parçası düşer. Varlığın özü öylesine değerli bir maldır ki tüm kuşaklar yüzyıllar boyunca bir saat alırlar...
