Ömrüm bin yıllıktır, zehir ve gurbetle dolu.
Beni, sendeki korku çoğaltır, özlemin dağılır, benim gücümün mesafesinde duygulanırsın.
Ben işte bu nedenle seviyorum seni, nefsimi sende kaybettiğin ve kişiliksiz kaldığım için...
Şarkılarım ayrılığın hikayesidir, hiçbir yaratık ondan kaçamayacak...
Tükenen bu bütün şeylerle...Ölüme geç mi kaldım?
Şimdi hangi pencerenin ardındaysa yüzün, bu suskunluktan böyle uzar sonsuzluğa. Sende karlar yağmurlar görürüm. Son vahşette unutulan bu bedenim, şimdi seni orada araştıracak, sana gelecek, sende yanacak, sende boşalacak, uyuyorken düş gibi başucunda sallanacak, uçan iki zerre gibi uykusuz kalacak, aç iki kurt gibi. Evet bizi hiçbir şey yok edemeyecek.
Gerçek bir hüzünle yabancı oldular ve insanlığı yeniden bir daha yarattılar...
Kayıpları, kayıp bürolarından sorardım. Şimdi kendi kayıp tenimde seni anımsıyorum
Ne zaman hareket edecek bindiğim bu kanatlar?
Zaman ölümle git gide ufalıyor...
