En değerli insan, kulağına gireni yüreğine gömendir.
"Uyku acıya dayanmanın en teskin edici ilacıydı."
"Bazen hedefe ulaşabilmek için kadere teslim olmak gerekir."
Yine biliyordu ki başkalarının acılarına merhem olamayan kendi acılarını saramazdı.
Ya başımıza gelen her şeyi sadece hak edişlerimiz için değil de hak edeceklerimiz için yaşıyorsak?
Hayattaki hiçbir şey basit değildir. Bunu nefes almaya, yağmurun yağmasına ve en küçük bir tesadüfe kadar götürebiliriz. Biz bilmesek de her şeyin uzun ve düşündüren bir alt yapısı vardır. Hiçbir şey öylesine oluvermez!
İnsan, senelerce mücadele verdiği, zorluklara tahammül ettiği her şeyin, bir yenilgi olduğunu anladığı an nereye gitmek isterdi?
Güvenmek en büyük hataydı. İnsanoğlu en büyük yenilgilerini güvendiği için yaşamıştı. Birini sevmeye başladığında güvende onunla beraber yüreğe yerleşiyordu. Bütün olmazları örtüyor, bütün hataları yok sayıyordu. Sonunda da kaçınılmaz son final yapıyordu. Hata yapmıştı. Ayıdan post, düşmandan dost olmayacağını unutmuştu.
Elmas yontulmadan, insan yanılmadan mükemmelleşemez.
