Bir nehir de ancak denize ulaşınca ölür zaten.
Cebimizde hayaller, gönlümüzde umutlarımız vardı.
İşte orada, kitabını okurken anlamlandıramadığım Cioran'a hak verdim; dünyada her plan, her edim boşunaymış. İnsanın yüreği bütün azapların vatanıymış meğer. Bir sakınca, bir tehlikeymiş hayat.
Bir nehir de ancak denize ulaşınca ölür zaten...
Hey oğul diyorsun ki kızına; Bak Eylül bu bizim evimizdi.
Ah oğul, zavallı oğul, Eylül ne bilsin bizi.
İnsanoğlunun çocukluktan çıkarıldığı andır tahtaya kaldırılmak. Öğretmen adımızı veya numaramızı söylediğinde veya eliyle işaret ettiğinde dokunulmazlığımız kalkmıştır artık.
Güzelim konaklar boş ve melül, uzaklardaki sahiplerini beklemekte, öyle çaresizce. Ne gelen var ne soran. Hırçın vadinin dik yamaçlarında yıkılmaya durmuşlar, hüzünden çürüyecek halleriyle. Varsa eşyanın ruhu denilen şey, bu olsa gerek.
Sonuçta çok geç anlamıştım, ruhuma kurduğun sirkteki acizliğimi.
