Dün neşeyle konuşan birisi bakıyordunuz bugün ölüvermiş!Ölüm bu kadar kolay mıydı?Ben de mi böyle ölecektim?Bunları düşünmek ölümden de beterdi.
Üç gün,dört gün,beş gün...her Allah'ın günü ablamı aradık,ama bulamadık.Kapıda ne vakit bir ayak sesi duysak,''O'' diyorduk.Gece dış kapıyı açık bırakırdık,hemen girsin diye.
Ablam dönmedi...
''Günaydın!''
''Günaydın!''
Okul bahçesinde toplanan öğrenciler,öğretmenler bu sözlerin son selamları olduğunu nereden bilebilirlerdi!
HİÇBİR KÖTÜLÜK CEZASIZ KALMAZ.
Babalarını,analarını kaybedenleri,evleri yananları,hayatını kazanmak için çırpınanları gördükçe acılarımın bir hiç olduğunu anlıyorum.
''İnsanlıkla bilim niye aynı hızla ilerlemiyor?''
Çözülmemiş bu sorular kalbimi için için kemirip gidiyorlar..
