Heidegger'e göre, inşa edilmiş şeyler —her şey gibi— dokunsal ve imgesel deneyim yoluyla kavranmalıdır, ayrı bir nesne olarak değil.
Bir kişi dolaysız bulduğu şeye —gerçekte ondan çok uzakta olsa bile— yakındır; dolaysız bulmadığı şeye ise —gerçekte ona yakın olsa bile— çok uzaktır.
Heidegger'e göre, dünya, insanların tanımlayıp kendilerine ayırdıkları ya da birbirleriyle paylaştıkları farklı türde, boyutta, biçimde ve ölçekte yerlerin kesişmesiyle derlenip toplanmıştır. Filozofun kutsal bir değer atfettiği yer tanımlama faaliyetleri ne mantıksaldır ne de sistematik; her daim öznel, belirsiz, değişken ve rastlantısaldır.
...“mekânlar" matematiksel olarak kavranan "mekân"la değil, insan deneyimi yoluyla kavranan "yer"le varlık bulur.
Heidegger binaların tüketim ürünleri olarak görülmesine karşı çıkar: "Çünkü inşa etmek iskân etmeye giden yolda yalnızca bir araç değildir —inşa etmek kendi içinde zaten iskân etmektir."
Düşünme her zaman zaten oradadır, anlamlandırmaya çalışan insanların çevresinde ve içindedir. Bu dünya kavrayışında, ayırma, yabancı bir fikirdir.
İnşa yalnızca konutları, okul veya ofis binalarını değil, mobilyadan kentlere kadar inşa ve iskânın insan deneyimindeki her türlü etkileşimini kapsar.
Heidegger'e göre, gündelik yaşam gibi binalar da varlığın yetkesinin gölgesi altındadır. Ona göre, bina insanın varoluşunu konumlandırır. Binanın insan varlığının etrafında şekillenip düzenlendiğine, aynı zamanda bu varlığın faaliyetlerini zamanla düzene soktuğuna inanır.
Heideggerci mimarlar filozofun izinden giderek çoğu zaman gelenekleri kutsar ve onları bugün için de geçerli, zengin tarihsel birikimler olarak sunarlar.
