Hayat ne kadar renkli -acı, tatlı- hatıralı olursa o kadar çok yaşanmış olur.
Bir tek an. Milyonlarca ihtimal arasındaki tek mümkünün gerçekleşmesi için yaşanmış bütün bunlar. Tek mümkün, "O benim işte".
Yaşanmakta olan bütün acılar gibi yaşanmış ve yaşanacak olan bütün acıların da kalbinin üzerine çöreklendiğini zannetmekten yorgunsun.
Tam da özenle sakladığım en güzel sözü söyleyecekken, gidiyorsun. Yaşanmış yada yaşanmamış ne varsa "dünya" kadar bir yumruk olup oturuyor...
"Ben bendim. Zaman yaşanmış zamandı.
Birkaç yaşanmamış gün de eklenmişti bu zamana.
Kemerle bağlanmıştım. Acılarım da vardı..."
Hangi zamandaydım ? Kaç yaşındaydım ? Yaşanmış yıllara geri mi dönmüştüm ?
Çoğu kez insan yaşamı, yaşanmış coşkuların anısı ile de geçer. Ama yaşamın bazı kesitlerinde bu coşku gece ve gündüz somut olarak kavrar benliğimizi. Bir şarkıyla. Bir resimle. Uzayan bir bulvarla. Sevilen, teni okşanan bir insanla. Yaprakları hışırdayan bir ağaçla.
Köyde yaşanmış bir sürü olay vardır ama zararlı olan, bir olay yaşamak değil, bu olayın duyulmasıdır.
Bugüne bakın çünkü o yaşamdır. Yaşamın ta kendisi. Onun kısacık seyrinde, varlığınızın tüm hakikatleri ve gerçeklikleri yatar. Gelişimin mutluluğu; Eylemin görkemi; Güzelliğin ihtişamı. Dün ise bir rüyadır. Ve yarın sadece bir hayal. Ama iyi yaşanmış her bugün. Dünü bir mutluluk rüyası ve her yarını bir umut hayali yapar. O yüzden bugüne iyi bakın.
