Gelo tu baş î?
Dikarî bikenî?
Dikarî bigirî?
...
Dizanî?
Wê baran bibare kêliyeke din
Nizam ez ê çi bikim hingî?
Belkî bibe kûrkûra min
Belkî bibe oreora min
Belkî!...
Hallac di navbera salên hîcrî 270-272 an de diçe mekkê ûli wir di hewşa mizgeftekê de, salekê ( ji bilî pedivîyên xwe yên mecbûrî) ji cihê xwe ranabe û nalive. Xwarina wî, her roj du qurt av û perçeyek nan bûye.
Ne baran û ne jî tavê, qet wî aciz nekirîye lewra wî wisa bawer dikir ku bi rîya paqijî û zelalîyê, mirov dikare xwe bigihîne xwedê.
Ji çavê axê xemgînî dibare
Zarokên te di dilê te de diçin
Tavê tîrêjên xwe dane eniya te
Pêsîrên te yek li rojava
Û yek li bakur maye
Wek mizgeft û dêrê
Wek baran û axê
Wek hîv û şevê
Wek tarî û ronîyê
Wek ken û xemgîniyê
Wek çûyîn û mayînê...
Şeva din berf barî
Tu dibûyî berf
Îşev baran barî
Tu dibê baran ..
Tu dizanî baran çi xemgîniye vedijîne?
------
Bilir misin nasıl bir hüzün verir yağmur?
Her kaçan yarün yüzün görsem gözüm giryan olur
Yılda bir bayram olur anda dahi baran olur
Di xeyalên min de evîneke bêdawî hebû. Min xeyal dikir, ger evîn di dilê min de biherike weke çemekî, ezê evînê di nav pêlên dilê xwe de veşêrim û ji baran û bahozan biparêzim.
