Çocukluklarını yaşamak yerine, körpe bedenleriyle zorunlu illegalitenin, o koşuşturma günlerinin yorgunluğunu ve yoksulluğunu yaşadılar. Anne ve babaları gibi kod adları ile çağırıldılar. Devrim, Mahir, Ulaş, Deniz, Eylem, Evrim, Baran isimleri şüphe çekmeye yetiyordu çünkü.
Biz doğaüstü insanlar, yenilmez kahramanlar değildik. Yaşanan kahramanlıkları besleyen ülkemize, toplumumuza ve tüm insanlığa olan sevgimiz, devrim ve sosyalizm bilincimizdir.
...Bu ülkenin Devrimcilere, Devrimci Yol'culara, her zamankinden daha çok ihtiyacı var. Ve onlar son sözlerini henüz söylemediler.
