Azgın bir nehirdim
Çekildim kuru bir toprak gibi
Geldim yanına
Neleri kuruttum bir bilsen yokluğunda
Kimse sevmez seni benim gibi
Uykulardan sıçrayıp sıçrayıp
Sana okuduğum şiirleri
Kimseler okumaz benim gibi
Şimdi seni anlatıyorum
Bu mısralar sen,bu satırlar sen
İki kelime söyle desem
Susan sen, kaçan sen
Toprak kokuyor yalnızlığın
Vakit geldi biliyorum
Hadi çık gel
Kahvem bitmeden
Gözlerin gözümden gitmeden
Mavilere bulan da gel
İliklerime işlemişti hasretin
Buram buram sen kokuyordu yalnızlığım
Bir umut,bir umut içim yanar adına
Şimdi kapı açılıverse sen gelsen
Karanfil kokulu yarim
Bir çay dök de içelim.
Tut elimi çok uzaklara gidelim
Tutuşur şimdi dizeler
Mısralar sen,bu şiirler hep sen.
Niye bekliyordum ki seni
Bazen mırıldandığım bir şarkıdaydın
Martıların ağzında bir simit
Alıp alıp uzaklara götürüyorlardı seni
Sen de yok olmak korkusu
Acep halim ne olacaktı
Her yanım bir yangın
Yanan başka seven başka
Öyle ağırdı ki son sözlerin
Susmak düştü payıma
Yanmak düştü payıma
Ne vardı şu zalim ayrılıkta.
Selam gönderdim
Gökyüzünde uçan martılarla
Senden habersiz
Umudum kaybolurcasına.
Öyle gitme ne olur
İçim yanar bilirsin
Öyle yabancı gibi bakma ne olur
Gidişlerin hasret kokar sancılıdır bilirim.
Büyüdün mü sen çocuk
Saçların kıvırcık mıydı?
Ellerin yumuşacıktı
Söylesene büyüdün mü sen?
Bu kızıl kıyamet, bu karanlığın pençesinden çıkıp güneşe koşmalı, o kekik kokan bozkırlarda asi bir tayın coşkusuyla yarınlara koşmalı...
