Kişiliklerin anlaşılmasında ayrıcalıklı bir araç olarak karşımıza çıkan resim, çocuklar için ne tam olarak oyun ne de düştür; aslında onlar için bu hem oyun, hem düş, hem de gerçekliktir.
Çocuk için kalem elinin bir uzantısıdır; çizgiler çocuğun ben kavramıyla doğrudan ilişki içindedir.
Çocuk kendisine koruma, güvence ve sevgi sunan varlıktan uzaklaşmayı başardığı sürece, babaya bağlanması düzgün bir gelişimin göstergesidir. Anneye olan aşırı bağın devam etmesi bir regresyona, "güven veren" nesneden uzaklaşma korkusuna işaret eder. Buna karşılık, babayla kurulan bağ, "ilerici" bir gelişimin göstergesidir.
