İnsan insanla insanlaşır.
Ailenin yaşadığı mekan olarak ev, günümüzde çocuğun cenneti değil de adeta cehennemi. Ne sevgi, ne sevinç, ne güven.
Büyümenin anlamını bilmeden büyüme arzusuna kapılmıştık.
Evi çocuklara unutturan bu iletişim araçları filan değil, biziz.
Tabiat kitabının süsü de biz çocuklardık. Ama biz sonbahar gibi solmazdık.
Dünya upuzun bir yol boyunca yürümekten ibaretti. Koşarak sonuna ulaşacaktık. Hayata koşarak başlamamız bundandı. Koşarken görecek ve öğrenecektik. Hayatı öğreten aynanın çocuklara neden verilmediğini ise çok sonra farkedecektik.
Aileden çocuğu soyutlamak, çocuğu hayatın en güzel okulundan mahrum bırakmak anlamına gelir.
Dünya hayatının oyun ve oyuncaktan ibaret olduğunu bilemezdik. Zaten ilk çocuktan bu yana bunu çocuklara hiç öğretmediler.
Çocuklara kışbabanın sırrını anlatalım: Kışbabanın merakı gece kardan adamla konuşmakmış. Kardan adamı yazı yorumlayan serçenin rüyası ısıtırmış.
"Yaşamak, Zarifoğlu'nun acılar ülkesidir."
Armağanıdır Allah'ın
Çocuğun bilmediğini bilme hâli
Açılacak bir kutunun, sökülecek bir saatin parçaları sayılıdır ve biter. Burada da bir son parça var: Son nefes...
Sakın ağlama melekler incinir
Ağlarsan yanar
İncir fidanlarını diktiğimiz dağ
“Mevsimlerden süs mevsimiydi.
Çiçek çiçekti toprak.
Aylardan kirpi ayıydı.
Salkım saçaktı üzümler.”
Çocukluğumun sabahlarında güneşle ahşap evimizin penceresinde ışıktan çiçekler açardı. Işıktan çiçekler arasında bakardım içime ve dünyaya...
