Mehmet E. Şimşek sözleri

Postmodern dünyada insan ve toplumu: 'mış gibi yapılan’ semboller ve imajların gerçek ve somutun yerini aldığı sanal bir gerçeklik olarak görebiliriz.
Böylece in­sanın, geleneksel, tarihsel ve devamlıkla yıllar boyu süren bir anlam dünyasından çıkıp/sıyrılıp gündelik ‘marka’lar diyarında varlık sı­fatına kavuşan ve etiket taşıyan birer reklam panosu

göreviyle yaşa­mını devam ettirdiğini ileri sürebiliriz.

"Tüketim insanı bir şeyi, hangi türden olursa olsun bir hazzı “atlama” korkusuyla yatıp kalkar.
Şu ya da bu tema­sın, şu ya da bu deneyimin (Kanarya Adalarında Noel, Viski ’de yılan balığı, Prado, LSD, Japon işi aşk) size bir “duyu” verip veremeyeceği asla bilinemez. Dolayısıyla söz konusu olan, artık ne arzu ne de “zevk” ya da özel eği­lim, ama yaygın

bir saplantı haline gelmiş bir meraktır; eğlenme, bütün kendi kendini coşturma, haz alma ya da kendini ödüllendirme olanaklarını sonuna kadar zorla­ma buyruğunun geçerli olduğu “fun-morality”dir."

Foucault açısından modern disiplin yapıları hastane, okul ve hapishanedir. Bu kurumlarda çalışan uzmanlar(doktorlar, eğiticiler ve gardiyanlar) aracılığıyla istenen tipte, yani normal bir insan üretmek amaçtır. Normallik ve anormallik bu kurumlar- uzmanlar tarafından belirlenir. Eğer normal bir birey varsa bu kurumlara kapatılarak normalleşmeyi sağlayacak işlemlerden

geçirilir."Foucault'ya göre pişman olmuş suçlu, iyi işçi, iyi öğrenci, sadık asker, kararlı yurttaş, sözü edilen disipline edici" kurumların ürettiği veya üretmek istediği ürünlerdir.

Gerçekliğin yitirildiği ya da simülasyonlarla sürekli yeniden oluşturulduğu bir ortamda sabit bir değer odağında/etrafında bulunmak mümkün görünmemektedir.
Gerçeğin yerine hipergerçekliğin, aşırı gerçekliğin, kopyaların, simülasyonların geçtiği tü­ketim toplumunda her şey TV ekranından yansıtılan veya Disneyland gibi eğlence merkezlerinde oluşturulan bir

gerçeklik duygusu verir.
İşte burada Baudrillard “biz, hayatın TV içinde ve TV’nin hayat içinde kaybolduğu bir çağda yaşıyoruz” der.

Bütün argümanlarına moderniteyi olumsuzlayarak varan postmodernitenin karakteristik insanı;Batılı, şehirli, teknolojik ve zevkine düşkün bir insandır. Bu insan 20.yüzyılın sonlarına doğru gelişen tüketim kültüründe - herşeyi tüketilebilir bir nesne haline getiren küresel kapitalist dönemde-kendisi için (hazırlanıp sunulan) gezilecek yeni yerler, tadına bakılacak

egzotik yiyecekler ve uyarıcı maddelerin tetiklediği erotik rüyaların peşindedir. Tüketilebilecek her nesne tüketim esnasında değer kazanır, bir nevi dipsiz bir kaya iştahına sahip olan postmodern insan, tüketimde sınırsız bir özgürlüğe sahiptir.