Çölün bile kendine has çiçekleri vardır.
Olayların içindeyken üzüntülü anlar sanki hiç bitmeyecekmiş gibi gelir. Oysa geriye baktığında her şeyin ne kadar kısa zamanda olup bittiğini görürsün.
Bütün mesele yaşamaktı. Beklemekti. Her gün beklemek. Ümit ederek beklemek. Fakat neyi?
Mutluluk garip bir şeydir. Derin ve sessiz bir şey.
Ölmüş bir kargaya benzemektense canlı bir bostan korkuluğuna benzemek daha iyidir.
Hepimiz zaman zaman dayanıp ağlayacak bir omuz ararız. Kimse ömür boyunca yalnız kalmak istemez ama yine de insanlar yalnızdır.
Biliyorsun kendi kendimize kanat yapmamız pek ender görülmüştür. Mutlaka o kanatları bize birisi vermelidir. Sonra hürriyetimizi ararken esaretin içine düşeriz. Eğer hür olmak için çırpınmayacak olsak hiçbir zaman esaretin ne olduğunu tanıyamayız. Bir kuş uçmasını öğrenmemişse kafesin anlamını anlayamaz.
