Kimseler bilmez Asım Bey ama bombalar patlamazken çok güzeldir bizim oralar..
Öyle bir düzen vardı ki kendi içinde, gökkuşağının renkleri gibi ya hep birlikte bir anlam ifade edeceklerdi ya da günden güne eksilip bir daha asla o güzel gökkuşağını oluşturamayacaklardı.
Ben de şiire bıraktım ruhumu.
Yazdıkça çoğaldı ümitlerim...
Neticede insan, kaç yaşına gelirse gelsin isyan ateşini bir kez eline aldı mı gücü yettiğince evrenin her zerresine savurur ama bir kıvılcım tanesi dahi bedenine değsin istemezdi.
"Küçüktü dünyam, büyüdükçe anlam kazandı evrenin renkleri, büyüdükçe anladım sebepsizliğin sonuç doğuramayacağını. Büyüdükçe yüzleştim her doğrunun herkes için aynı doğru olmadığıyla. Kimine göre siyah sapına kadar siyahken, kimine göre aslında o kadar da siyah değildi, siyahın kimin siyahı olduğuna göre şekil alıyordu evren.."
".. yaşadığımız hayatta surete baksan herkes insandır ama kimisi sadece bedenen bu ismi taşır ve ne özünü bilir ne de sözünü... İnsan olmak kolay olanıdır, bir anadan doğunca bu sıfatı alırsın ama insan kalabilmek ya da insanca yaşayabilmek, işte o her babayiğidin harcı değildir."
