Son zamanlarda yaşadığım tüm olayalar bedenimden çok ruhuma zarar vermişti...
Gözlerimi açtığımda ne bedenim dinlenmişti ne de beynim.Sadece zaman geçmiş gün doğmuştu..
Kalbim acıyordu.En derinden, en sızlayanından, en çok kanatanından...
Sevdigim adamı, ilk aşkımı, ihanete uğramışlığımı, kandırılmışlığımı geride bırakıp kaçacaktım..
Ama artık her şey sona ermişti. İki ay bitmiş, gerçekler ortaya çıkmış, aptallığım ve kullanılmışlığımle öylece kalakalmıştım.
Ve son olarak camdaki yansımam bana fısıldadı;ruhun, depremde sarsılarak hasar almış, eskimiş, terk edilmiş bir evin içinde unutulmuş piyanodan farksız...
“Sana ihanet edip kırmasına izin verecek kadar kimseye güvenmemelisin”
"Bana, kendine dikkat et demeye, beni düşünmeye hakkın yok."
"Sana ihanet edip kırmasına izin verecek kadar kimseye güvenmemelisin,"
‘Sana karşı neler hissettiğimi biliyorsun, artık beni üzme’
