"Tüm kalabalıklar içinde en güzel sensin
Tüm sesler içinde en güzel senin sesin
Ya büyülü şeyler var sende
Ya da ben seni sevmeyi fazla kaçırıyorum."
"Tüm kalabalıklar içinde en güzel sensin
Tüm sesler içinde en güzel senin sesin
Ya büyülü şeyler var sende
Ya da ben seni sevmeyi fazla kaçırıyorum."
Yalnız seni görünce
Akrep ile yelkovanın
Eli ayağına dolaşıyor
Büsbütün durmuyor zaman ama
Hayli yavaşlıyor
“Bu hayatın bize bir mutlu son borcu var...”
Tüm kalabalıklar içinde en güzel sensin.
Tüm sesler içinde en güzel senin sesin.
Ya büyülü bir şeyler var sende,
Ya da ben seni sevmeyi fazla kaçırıyorum...
İnsana en ağır gelen yük bildikleridir...
"Susmak asaletten falan değildir. Birinin seni anlayacağından umudu kestiğinde susarsın."
“Sanki tıka basa dolmuş belediye otobüsünün içinde son sürat gidiyordum.Etrafımdaki insanlar bütün tutacaklarını paylaşmıştı otobüsün ve ben bu hayatta tutunacak yer bulamıyordum.Her dönemeçte ve frende savrulup sağa sola çarpıyordum sürekli.”
Yalnızlık, yitirdiğin şeylerin kıymeti nispetinde derinleşen bir kuyuydu. Kaybedecek hiçbir şeyi olmayınca insan, yalnız kalmaktan da çekinmiyordu. Daha gözü kara davranıyordu haliyle. Aynı insan bir şeyi sevdiğinde, ona sahip olduğunda, bağlandığında ise daha çok korkuyordu hata yapmaktan, yalnız kalmaktan.
