-Korkuyorum kelebek. Ya bize de “Hala dünya kokuyorsun” denilirse kapıda.
"Acınız ne kadar yabancı bana
Bilseniz ne kadar uzak diliniz ve canavarca"
Anladım ki okumak bir tür benzerini aramak gayretiymiş.
Keder gülmekten iyidir çünkü yüz mahzunlaşınca yürek bilgeleşir.
İnsanın gerçek yurdu, yabancı seslerin kesildiği, kendi sesini duymaya başladığı yerdir...
Oturmak yalanı, hareket etmek düşünceyi, düşünce isyanı besler.
Bilir ki sevmek dile değil varlığa aittir. Eylemle mukayyet olur...
Yolculuk, kafamdaki çöpleri boşaltmanın en etkili yoluydu. Var oluş, bahçesinin kapılarını sadece yola çıkanlara açıyordu çünkü.
Dışarıda kar yağıyor.Eski elişi hırkalar gibi kalın, uzun romanlara sarınmak istiyor insan. Demli çaylara, odun sobalarına. Ya da kar türkülerine.
