Andrea Hurton sözleri

Parfümcülük sanatının asıl büyük devrimcileri Araplardı, çünkü, sonunda günümüzün modern parfümcülük sanatına götüren belirleyici adımı onlar attılar. Arabistan'dan Kokular Ülkesi diye söz edilmesi, Kutsal Arabistan'ın Kokuları'nın övülmesi, eski çağın en yaygın efsanesiydi. "Felix Arabia", bugünkü Yemen, tütsü üretimi bakımından, antik çağın en zengin

bölgelerinden biriydi. Bu gelenek, o zamanlardan başlayarak, büyük Halifelikler dönemine dek geldi. M.S. 1000 yılı dolaylarında Araplar baharat ve kokulu madde ticaretinde adeta tekel durumundaydılar.

Rene adlı bir Floransak, kokuların yanısıra, özellikle zehirlerden de ustalıkla anlıyordu.Uğursuz Rene'nin dükkanı Pont-au-Change köprü- sündeydi. Paris'in bu ünlü köprüsü, uzun süre parfüm- cülüğün Eldoradosu oldu ve Paris'in en seçkin adreslerinden biriydi.
Patrick Süskind de, çok satan kitabı Das Parfüm'ün (Koku) bir bölümünü yine "Seine nehrinin sağ

kıyısını Ile dela Cite'ye bağlayan" ünlü köprüde geçirmişti. Romanın trajik-ucube kahramanı Grenouille'in ustası, parfümcü ve eldivenci Giuseppe Baldini'nin dükkanı. Seine nehrinin sel suları içinde kalıncaya dek, bu köprünün üzerindeydi.

"Coco Chanel, tasarımcı parfümlerinin öncüsü olarak
kazandıklarıyla, hiç de kötü bir yaşam sürmedi.
Chanel No: 5'in üretim lisanslarından, yaşamının sonuna dek
yaklaşık 15 milyon dolar kazandı ve böylece kendine
banknotlardan bir taç ördü.

Bu başarısını, dolaylı olarak, yakışıklı Rus göçmenlerine borçluydu. Coco Chanel'in, Igor

Strawinsky ve Sergey Diaghilew'le dostluğu vardı ve uzun bir süre, bir
büyük Rus prensinin sevgilisi olmuştu.
20'li yılların başlarında, Chanel'in Paris'te Rue Cambon Nr. 31'deki salonunda eski çarlık Rusyasının yoksullaşmış prensesleri satıcılık yapıyorlardı.
Sürgündeki aristokrat kadınlar manken olarak poz veriyorlardı.
Matmazel Chanel, çok

geçmeden sevgilisinin, büyük
prens Dimitri Trubetzkoy'un kızkardeşi Marie'yi, nakış
bölümünün yöneticisi yaptı. Ne de olsa, orada, konuyu
bilen bir elemana gereksinim duyuyordu; çünkü Rus
folklorunun kendisi için bir esin kaynağı olarak bulgulamıştı.
Bir Rubaşka, nakışlarla bezeli bir Rus blüzü tasarladı ve tüm giysileri, iç Kafkasya

motifleriyle donattı.
Ancak Coco Chanel, belirsiz zamanların güvencesi
olacak bir parfüm istiyordu. Dimitri'nin aklına, BolşevikIerden kaçıp Côte d'Azur'a yerleşen Ernest Beaux adında biri geldi. Bu adam, Moskova'da, sabun kaynatıcılık ve parfümcülük mesleğini öğrenmişti.
Ernest Beaux, Fransa'daki sürgün yerinde ziyaret
edildi ve madam ona, ne istediğini

açıkladı. Olabildiğince
modern bir parfüm olması gerekiyordu. Her durum için, 24 saat kullanılabilecek bir parfüm. Coco Chanel'in oda konusundaki inancı
"Bir kadın benden aldığı bir giysiyle sabah alışverişe çıkabilir, öğleden sonra çaya, akşam da tiyatroya gidebilir" şeklindeydi.
Modern bir kadının artık günde üç kez giysisini değiştirecek zamanı

yoktu. Bir parfüm, bu talebe yanıt verebilmeliydi.
Ernest Beaux, düşündü ve karıştırdı. Sonunda, moda
yaratıcısının Paris'teki atelyesine, beşer deneme şişesinden oluşan iki seri gönderdi. Küçük şişelerden 5'e ve 20'den 24'e dek numaralandırılmışlardı.
Yıldız, ilk serinin 5. şişesinden doğmuştu;
Yasemin,sandal ağacı ve vetiver'den oluşan

ve kendi dönemi
için, küstahlık derecesinde çok aldehid içeren bir kokuydu bu. Üstelik 5, Coco Chanel'in uğurlu sayısıydı.

Chanel, couture koleksiyonunu uğurlu yılı 1921'in 5. ayının 5. gününde tanıtmıştı. ve parfüm ünün adını Dimitri
— herhalde, sevdalılıktan, aklında başka bir ad yoktu—
değil de, basitçe No, 5 koymakla çok iyi

yapmıştı.
Adların bu en basitinde karar kılınması, bu parfümün
salt güzel bir kokudan daha öte bir şey olmasına katkıda bulundu. Chanel No. 5 in doğumuna yardımcı olanlar siyasal açıdan hep karşı devrimciler olsa da, kendisi moda ve parfümeri tarihinde devrimci bir eylemdi. "

"Chanel No. 5, meydan okuyan bir parfümdü.
Henüz bulgulanmış olan

aldehit'in cömertçe kullanılmış olması,
lüks parfümlerde sentetik maddelerin büyük ölçülerde
kullanılmasını hoş görmeyen çağın ruhuna ters düşüyordu. Böylelikle parfüm, çağdaşları için alışılmadık bir ferahlık kazanıyordu.
O yılların modasına uygun parfümler öyle ağırlardı ki, yazar Colette'in bir defasında belirttiği gibi, bir öküzü

bile yere serebilirlerdi.
1001 Gece'den çıkıp gelmişe benzeyen adları vardı:
Océan d'amour, Aşk Okyanusu;
Fille de Roi de Chine, Çin Kralı'nın Kızı;
Bel Oiseau bleu, Güzel Mavi Kuş;
Il pleut des baisers, Öpücükler Yağıyor.

Masal anlatıcıları daha keyifli isimler bulamazlardı.
Salonlarda öyle bir doğu kokusu vardı ki, adeta

deve
sürülerinin geçişi odanın içinden duyulacak gibiydi.
Burunları tatlı kokulara alışmış olan o çağın kimi insanlarına, Chanel No. 5, modern bir bulaşık suyu gibi kokmuş olmalı.

Bu ad, cesur sadeliği içinde bir avangarttı ve Gucci Nr. 3'den Azzaro 9'a dek parfüm kuşaklarına örnek oldu.
Coco, La Pure, parfümün şişesinin bir elmas gibi

duru olmasını kararlaştırmıştı. Bunun iyi bir düşünce olduğu, daha sonra, şişenin 1959 yılında New York'tki Museum of Modern Art'a
(Modern Sanatlar Müzesi'ne) alınmasıyla bir kez daha kanıtlanmış oldu.
Bu olay, bir kullanım nesnesine, bir sanat yapıtı olarak, gecikmiş bir saygı gösterisiydi.

Alain Corbin'e göre, parfümün ayıp sayılmasının derinlerde yatan nedeni cinsel niteliklidir. Moda hanımlarına ve misk kokanlara ahlaki açıdan düşük kadınlar gözüyle bakılmaktaydı. Ahlak bekçileri, parfüme duyulan tutkunun altında, "aşağılık duyguların" bulunduğunu tahmin ediyorlardı. Keskin kokuların son derece ahlak dışı ve her tür sefahati davet edici oldukları

düşünülüyordu. Böylece, içgüdüsel olarak tam isabet kaydedilmiş ve kokunun bilinçaltındaki erotikliği kabul edilmişti.

Doğal kokuları başkalarına itici gelen insanlar vardır.
XIV. Ludwig herhalde böyle birisiydi. Söylendiğine göre, ayakları öyle çok terliyormuş ki, saray nedimleri, kokuya dayanamadıkları için yanından uzaklaşıyorlarmış.
Rasputin'in bir teke gibi koktuğu söylenir; ama ayak değil, sperm kokuyormuş. Bu erkeğin cinsel gücü açıkça koklanabildiğinden,

kadınlar onun ayaklarına kapanıyorlarmış.