Bir biçimde geçmişimizi hep belleğimizde taşıyorduk.
Beyazlık bazen çirkinlikleri örtse de, karlı soğuk kış mevsimi ölümleri daha da acıklı kılıyordu.
Dile gelen acılar paylaşılan türdendi. Kuytularda saklananlar ise, dilsiz ve ölümcüldü.
Çocukluk binbir düşle yüklüydü ve bitmemeliydi...
Ben de sıradan bir ademin yalınlığında yolculuk ederken, edimim ne olursa olsun, bu gizemli alemin zerresi olarak, kelebekler gibi geçici olduğumu derinden duyumsuyorum...
Yoksa insanoğlunun düşleri, rüyaları aşan yıkıcılığına, zulmüne, devası erime varmayan kan güdücülüğüne, sevgisizliğin nefrete dönüştüğü insanlık alemine nasıl dayanabilirdim?
Dünya sınavı çetindi. Bilip duyumsadıkları sır değildi. Onlar dillendirmese de ruhları, söz geçiremedikleri örtük bedenleri, incinmeyecek yalın özlemlere hasretlik çekiyordu...
Oysa insanoğlunun özlemleri ortaktı.
Beyazlık bazen çirkinlikleri örtsede, karlı soğuk kış mevsimi ölümleri daha da acıklı kılıyordu.
Bana gelince, yaratıcının bahşettiği yaşam serüvenini güzel ve anlamlı bir yolculukla sonlandırmayı umut ediyorum. Ki kanımca bu alemde bize sunulan en büyük armağandır...
Aslında kadınların dünyasında beğenilme, arzu edilme, tahrik etme içgüdüsünün olması, yaratılışlarının ana damarıydı. Ama insanoğlunun kurduğu düzende bu doğal oluşum en büyük günah sayılıyordu.
