"Hayat bütün zorluklara rağmen devam ediyordu."
"Demek ki herkese güvenmeyeceksin kardeş, insanların seninle sadece bir soydan olması güven yaratamaz. Senin gibi düşünen ve seninle aynı ruhtan olması lazım."
... nasılsa hepimiz insanız. Ancak bizi insanlıktan çıkaran adaletsizlik ve dar görüşlerimizdir.
"Bunu Allah bilir. Kimsenin o dünyadan haberi yok. Bunu ancak Allah bilir."
Mescide gidip namaz kılmak, Allah'a dönmek, O'nunla konuşmak, O'na içimi dökmek istiyordum. Ve her zaman, daima bana teselli verebilecek sadece O'ydu.
Türk ailelerinde bir kız evladın dünyaya gelişi mutsuzluk yaratıcı ve üzüntü verici bir olay sayılmaz, aksine sevinç kaynağı olarak kabul edilirdi.
Kız çocukları da değerliydi ve tıpkı erkek çocukları gibi kız çocuklarının da miras hakkı vardı.
Türkmensahra’da bir genç vardı ki temiz kalbinin senin aşk evin yapmakta iken, felek elinden tutup seni götürdü uzaklara , belirsiz bir kadere doğru.
Çocuk çok bir şey anlamıyordu. Bizim kalbimize ağırlık veren gamın ona bir etkisi yoktu..
Benim için, artık her şey sıkıcıydı. Artık her şey keder gözüküyordu gözlerime. Artık kimseyle konuşmak istemiyordum. Bir köşeye çekilip yalnız kalmak istiyordum. Mescide gidip namaz kılmak, Allah’a dönmek, O’nunla konuşmak, O’na içimi dökmek istiyordum. Ve her zaman, daima bana teselli verebilecek sadece O’ydu.
O anlarda Gülcemal'in yüzüne bakmamak için kendimi zor tutuyordum. O Abay'ın kız kardeşiydi ve biz Abay'ın yasını tutuyorduk hâlâ. Bizim orada, böyle yaslı günlerde kızların yüzüne bakmak iyi karşılanmazdı. Özellikle yaşa boğulan, dert yağan gözlere.
Bu sizin düştüğünüz nasıl bir dertti? Ayrılık derdi, vatansızlık derdi. Allah kimseye göstermesin.
